De aanbouw aan de oostzijde van de Kerk zal zonder twijfel
ten dienste hebben gestaan van de eredienst.
Diverse benamingen zijn denkbaar:
Sacristie, consistorie- of gerfkamer.
Wij spreken van de kosterij.
Wat de rol van Johan de Vries is geweest weten we niet.
Het kan zijn dat hij rijkelijk in de buidel heeft getast
en daarmee een plaats heeft verdiend aan de gevel.
Johan de Vries
Raedsvrund
der Stadt Nymege-
Kerck Meester inder
Tyt tot Persinge-
1647.
In het archief van Nijmegen vinden we Johan de Vries veelvuldig terug,
tussen 1632 en 1652, als provisor van het oude mannenhuis,
rent- werk- wees-en rekenmeester, raadstractement en raedsvrund.
Een ruime eeuw na de ingebruikname verliest het gebouw haar
kerkelijke functie en wordt geschikt gemaakt voor dubbele bewoning.
De kosterij is dan slaapkamer en menig mensenkind ziet hier het levenslicht.
Als timmerman Braam uit Ubbergen in 1904 het gebouw en
De Bonte Os koopt, sloopt hij de kosterij.
De gevelsteen verkoopt hij voor Fl.5,- aan de alles- verzamelaar Van den Toorn uit Arnhem, die deze toevoegt aan zijn verzameling.
In 1935, na zijn overlijden, schenken zijn dochters de inmense verzameling
aan het Openluchtmuseum.
Daar gaan we zoeken en ontdekken dat de steen in de oorlog,
samen met veel andere zaken, naar De Cannenburgh
in Vaassen is gebracht.
Na de oorlog is de steen zoek.
We keren alle stenen in het depôt om maar vinden niets.
We schakelen De Gelderlander in, geen reactie.
Tot H.J van Capelleveen, bij een bouwkundige controle
van panden aan de Rijnkade in Arnhem de steen aantreft op nummer 82,
staande tegen de achtergevel.
Het blijkt om het huis te gaan waar verzamelaar
Van de Toorn gewoond heeft.
De steen heeft samen met veel andere zaken in de tuin gestaan,
is omgevallen en in de loop der jaren onder blad en zand verdwenen.
Ruim 60 jaar later werd het pand door Buro Beke aangekocht.
De wildernis erachter moet weer tuin worden en
bij de aanleg wordt de steen ontdekt.
Directeur Balthasar Beke, neef van KV Commissaris Piet Beke, twijfelde geen moment en schonk ons de steen.
Nog dezelfde dag, na 92 jaar, ging de gevelsteen op
transport naar Persingen.
Het was één dag voor de heropening 22 april 1997.
Alle zoekerij was dus onnut, de steen is nooit uit de tuin weggeweest.
Op 23 april 1997 werd de steen op bijzondere wijze “onthuld”
en kreeg een mooie plaats in de hal van de Kerk.
Piet Beke was hierbij aanwezig.
Onder de woningen, waar nu het altaar en orgel staan, waren de stallen met deuren naar buiten, het kerkhof was moestuin en in de voorkerk, waarvan het houten plafond nog steeds ontbrak stonden karren en gereedschap.
Foto uit de dertiger jaren, de woningen zijn dan al gesloopt.
Als we in 1993 de zorg voor de Kerk overnemen
blijkt al snel dat een exploitatie valt en staat
met een aantal voorzieningen zoals toiletten,
verwarming en een kleine keuken.
In 1989 is al eens een voorstel gemaakt
om een aanbouw achter de toren te realiseren.
Het probleem is dat buurman Kroes †, in verband met
een slepende kwestie met de Gemeente,
niet genegen is de benodigde grond af te staan.
Het bestuur meent dat er geen andere optie is dan herbouw van de kosterij. Graafwerk heeft aangetoond dat de fundamenten nog
volledig intact onder het maaiveld aanwezig zijn.
Bestuursleden Henk Janssen en Bart de Groot gaan
praten en bereiken een accoord met de familie.
Op een kladblaadje wordt getekend.
De bouw kan beginnen.
De werkers van het eerste uur:
Aannemer de Witt en Architect Pouderooyen worden ingezet.
Dat wil zeggen hun zoons.
Nieuw Gotisch ontmoet Oud Gotisch
Herfst 1996 gaat de eerste spade in de grond en na vijf maanden is de klus geklaard.
Bestuursleden hebben dagen gegraven, plavuizen gebikt en ontelbare kruiwagens zand uit de Kerk gereden.
Het resultaat is in een woord; schitterend.
Ruim 950 meter buis is nodig voor de vloerverwarming
Er komt een keuken geheel in stijl.
Twee toiletten met fonteintje en een ruime bestuurskamer.
De oude buitenmuur wordt niet weggewerkt
maar blijft in z’n geheel zichtbaar
inclusief alle sporen van 92 jaar weer en wind.
Als het eerste wolkje witte rook uit de schoorsteen
kringelt beseffen we dat we geschiedenis hebben geschreven.
Tien dagen later klinkt een blij ja-woord,
onder de smetteloos witte Gotische booggewelven.